Göngum við í kringum...

Í dag dró hún Rósa mig úr húsi, þar sem ég hafði setið fullkomlega ánægð í þynnkunni sem jólagleði 11G ól óumflýjanlega af sér. Planið var að kíkja á Austurvöll þar sem heimildir Rósu sögðu að þar ætti að kveikja á jólatré og syngja og hafa gaman. Við örkum niður Laugarveginn sem leið lá á Austurvöll, en what the hell? Ekkert fólk og svo sannarlega ekkert stórt jólatré. En þegar við gengum til baka vakti athygli okkar að hópur fólks með kyndla var þar saman kominn. Skrúðganga að jólatrénu kannski? Stóðum þar góða stund og litum asnalega út, þegar Rósa allt í einu fattaði að þetta gæti nú verið mótmæli gegn vægum refsingum nauðgara. Duhh, þetta var þvílíkt Forrest Gump moment, hefðum alveg eins getað staðið þarna og óafvitandi beðið eftir merkilegustu manneskju í heiminum (David Attenborough kannski? Hann er nú skrambi merkilegur) og ekki vitað af því...


Hins vegar væri synd að segja að við hefðum keypt köttinn í sekknum, enda erum við allar á móti nauðgunum og þá ekki síður fáranlega nískulega skömmtuðum refsitíma.

Ok, við dönsuðum kannski ekki í kringum jólatréð en við sýndum allavega verðugu málefni stuðning í verki...

Kartöflugörðunum heima

Sunnudagur á Vitastígnum. Snjó hafði kyngt niður í henni Reykjavík um nóttina og sem karlmaðurinn á heimilinu heldur sambýlismaðurinn út á tröppur að moka með stóru skóflunni sinni (svo tröppurnar verði nú engum að aldurtila)

Sunnudagur á Vitastígnum hjá sambýliskonu nr. 1 er lítur eilítið öðruvísi út, en sem námsmaðurinn á heimilinu þýðir lítið annað en bogra yfir bókunum. (Eins og ég syrgi nú árin í háskólanum þá sakna ég sunnudagslærdóms ekkert átakanlega)

Ahh og sunnudagur á Vitastígnum hjá sambýliskonu nr.2. Sem úrilla vaktavinnumanneskjan var hún að vinna kvöldið áður og sofnaði með blautt hárið, svaf svo vel og lengi út og var svo ógreidd í sweatpants alveg þangað til hún þurfti bráðnauðsynlega að gera sig eins snyrtilega og sunnadagar bjóða upp á fyrir sunnudagskvöld í vinnunni.

Fyndið hversu stuttan tíma það tekur fyrir hús að verða heimili...

Hetjusögur

Ég var í sakleysi mínu að vafra um vefinn þegar ég rakst á þessa glæsilegu mynd frá Landspítalamótinu

Við vorum flottastar...

Þetta er lífið

Í kvöld hófst undirbúningstímabilið fyrir deildarbikarkeppni Landspítala-Háskólasjúkrahúss. Við Karitas, nú klárlega sérlegur aðstoðarfyrirliði, vorum nú reyndar bara tvær úr því annars prýðisgóða liði sem við á 11G munum stilla upp á næstkomandi laugardag en það gerði svo sannarlega ekki að sök. Við höfðum skorað á hólm son Karitasar og félaga hans og öttum kappi í roki og rigningu á sparkvelli uppi í Grafarholti. Og gerist það betra? Þessir pestargemlingar og vinnualkar sem þykjast ætla að spila með okkur í mótinu misstu svo sannarlega af miklu. Já ok, við reyndar töpuðum en what the hell, það var geeeeeeðveikt gaman. Ég hreinlega man ekki hvenær ég spilaði seinast fótbolta í rigningu. Gaman að segja frá því að ég kann nú enn að renna mér með glæsibrag...


Ég verð nú að segja að eftir þetta og helgina seinastliðnu hlýt ég að hækka ansi dramatískt á hreystikvendi-skalanum. Ég skellti mér einmitt á Austurlandið og á sunnudaginn gengum við systkinin svo til rjúpna. Sem er svosum ekkert frásögu færandi, ég hef nú nokkrum sinnum gengið til rjúpna áður með pabba en það sem var svolítið spes í þetta skiptið var að í fyrsta lagi sáum við rjúpu, sem hafði aldrei komið fyrir mig áður á rjúpnaveiðum, og í öðru lagi þá veiddum við heila eina rjúpu! Jei, i am great hunter. Jahh eða meira svona great veiðihundur, Danni skaut nú reyndar rjúpuna og ég sótti bráðina. Enda þurfti Danni greyið að bera byssuna allan tímann;)

Eða svona næstum því.....

Þetta var stuð. Þessir voru nú skotglaðari en við systkinin...

Það væri synd að segja að þeir væru eins hógværir og við Danni þegar kemur að veiðimennsku, enda slátruðu þeir þremur saklausum greyjum. Villimenn...