Krossgötur

Ég var að koma heim úr vinnunni. Sem er svosum ekkert frásögu færandi, annað en það að vaktin í kvöld var mín síðasta vakt á 11G. Svo ég vitni nú í frægan sjónvarpsþátt: "It´s the end of an era!" Vissulega er ég gríðarlega spennt fyrir því sem koma skal en það er nú samt alltaf erfitt að kveðja. Ég er búin að vinna á 11G í tæp 3 og hálft ár! Ótrúlega er þetta fljótt að líða. Þarna var eiginlega mín útungarstöð og þarna steig ég mín fyrstu skref sem hjúkrunarfræðingur. Þarna komst ég líka fyrst í kynni við fjallabrölt og þarna kynntist ég mörgu besta fólki sem ég hef kynnst. Já, það má eiginlega segja að þarna hafi hjúkrunarfræðingurinn Guðrún Lísbet verið alin upp og stundum held ég líka að þær séu nú svolítið montnar af mér, er það ekki annars?

En allir góðir hlutir þurfa einhvern tímann að enda og nú er kominn tími fyrir mig að láta aðeins reyna á vængina mína. Af þessu tilefni þykir mér þó tilvalið að sýna nokkrar myndir frá störfum mínum á blóðsjúkdómadeildinni.



Ahh... þarna erum við Helga í góðum gír á morgunvakt í miðri viku. Án efa í miklum pælingum er varða mikilvæg málefni. Þess má til gamans geta að ég hef eiginlega ekki unnið Helgu-laus frá því ég var fyrsta árs hjúkkunemi en nú þegar Helga er stungin af norður yfir heiðar virðist svo sem ég neyðist til þess. Hvernig fer ég að?



Þarna sjáum við Mörtu og Eddu í miklum ham, greinilega nýloknar við að koma deildinni í ró og við það að slökkva ljósin fyrir nóttina. Já, stundum er erfitt líf að vinna á 11G.



Eins og glöggir hafa efalaust gert sér grein fyrir ber hér á að líta einn af sérfræðingum deildarinnar og aðstoðarlækni að störfum sínum, greinilega í undirbúningi fyrir afar mikilvæga beinmergsástungu.



Nei obbosí, hér höfum við hins vegar anda ókominna jóla. Eins leiðinlegt og það er að yfirgefa strumpana mína á 11G, þá kemur mér nú varla til með að leiðast með þennan kappa mér við hlið. Hmmm... ég vona að hann vilji ennþá vera vinur minn, þótt ég hafi sett mynd á honum með Púmibol svipinn og bómull bak við eyrun á netið:)

En allavega, á morgun held ég á vit ævintýranna í Pýreneafjöllunum, ef tveggja vikna ferð á Spáni er ekki skrambi gott kveðjupartí þá veit ég ekki hvað. Nú myndi ég segja bless á spænsku ef ég kynni það...

Höldum hringinn nú... hehe....

Jæja, ég var víst búin að lofa ferðasögu hérna og múgurinn eitthvað farinn að kvarta undan iðjulausi bloggi og óviðeigandi fyrirsögnum. Bara svona svo allir viti þá er ég mikill aðdáðandi Klaufanna og fékk sko alls ekki ógeð á því ágæta bandi í hringferðinni miklu, ónei. Ég held því ótrauð áfram að plögga þá skammarlaust og ég veit auðvitað að innst í hjartanu þykir öllum vænt um Klaufana, taki þeir til sín sem eiga ;)

En aftur að mér, það flaug mér til hugar að eiginlega verð ég að klára eina ferðasögu áður en ég get byrjað á annarri, og þar sem ég flýg á vit ævintýranna í Pýreneafjöllunum á föstudag er ég nú eiginlega komin á síðasta sjéns. Í ævintýri ágústmánaðar lá leiðin í Lónsöræfin í ofurmanna-og kvenna ferð á vegum starfsmannaráðs Landspítalans. Ferðalangar voru ég og Edda sjúkraliði af 11G, Gréta formaður starfsmannaráðs og Páll burðarmaður hennar, Guðrún hjúkka af gæsludeildinni og Sigurbergur svæfingalæknir, Brynja og Ásta úr sjúkraþjálfun, Bjarni úr launadeildinni, Steinunn og Birgitta sem eru lífeindafræðingar hjá íslenskri erfðagreiningu og Helgi, maður Steinunnar, og Ásta og Erna hjúkkur af bæklun. Fararstjóri var Auður og með í för var einnig Páll, framkvæmdastjóri Ferðafélagsins. Ansi fjölbreyttur hópum úr öllum hornum spítalans semsagt.



Við lögðum upp frá Stafafelli að morgni mánudags og vorum komin aftur þangað á föstudagseftirmiðdegi, en það sem fram fór þar á milli, jah, what happens in Lónsöræfi stays in Lónsöræfi, er það ekki? Við áttum einstaklega góða ferð og rötuðum í hin ýmsu ævintýri. Ansi gaman að segja frá því að nú hef ég gist ekki bara eina nótt heldur tvær nætur í gámi (ég veit hvað þið hugsið, og nei, við villtumst ekki á Kárahnjúka), tekið of stóran skammt af Swiss-miss (leiðir okkar munu skilja í bili), kynnst kamri sem nefnist Mordor og svei mér þá, ég held ég hafi sjaldan hlegið jafn mikið á 5 dögum enda ferðafélagarnir með eindæmum skemmtilegir.



Öll vorum við sammála um það að þema ferðarinnar væri "rok", enda ekki hjá því komist, eins og Kári vindur blés mikið á okkur. Ég er alveg á því að mér hefði aldrei dottið til hugar að keyra Kjalarnesið í öðrum eins blæstri en þarna vorum við að pufast á fjöllum með vindinn í fangið eins og algjörir bavíanar. Auðvitað er ekki í lagi með mann.



Þriðja daginn var svo hvasst að fólk þurfti að leiðast til þess eins að takast ekki á loft, fólk féll á hné sér, einn Páll-inn tókst á loft og hinn pissaði framan í sig. Þar að auki eru flestar myndirnar mínar frekar hreyfðar, enda ekki bjóðandi í það fyrir svona áhugamann eins og mig að taka myndir í þessum aðstæðum.



Afskaplega hressandi reynsla þar á ferð, að berjast svona við náttúruöflin og Lónsöræfin eru með eindæmum fallegt svæði. Tröllakrókar, sem sjást á myndinni hér fyrir ofan, held ég að hafi að öllu öðru ólöstuðu verið stórbrotnastir. Og auðvitað skánaði veðrið til muna seinasta daginn og sólin skein eins og hún hefði bara aldrei gert neitt annað. o jæja, það verður bara betra veður næst.



Ég bíð svo bara spennt eftir því að Gréta æðstistrumpur boði til myndakvölds eins og hún er búin að lofa, en aðstæður leiddu til eins sem leiddi til annars, sem svo leiddi til þess að ég hef gefið drengskaparloforð upp á það að ég flytji ljóðið "Fjallganga" eftir Tómas Guðmundsson á þessu myndakvöldi, og það vopnuð höfuðljósinu mínu góða. Ef þessir vitleysingar hefðu einhvern tímann eytt nóttinni í indverskri eyðimörk eða verið með úrilla herbergisfélaga á farfuglaheimilum vítt og dreift um heiminn hefðu þau örugglega ekki gert grín af höfuðljósinu fína, en greinilega hafa þau ekki lent í slíkum aðstæðum. Meira af því síðar...

Af öðru að segja í lífi mínu þá ligg ég heima í flensu, og er eiginlega mjög upptekin við að að hósta, hnerra og snýta mér, milli þess sem ég er á bömmer yfir því að vera lasin svona síðustu dagana í vinnunni og vorkenni mér yfir því hvað ég eigi nú bágt. Maður hefði nú haldið að 3 ár meðal krabbameinssjúklinga hefði kennt manni eitthvað en nei, aum flensa og ég á bara voða bágt. Ég var nú samt heldur betur nöppuð í gær þegar birtist mynd af mér á mbl.is, ussuss...



Þarna er ég í grárri peysu fyrir framan slökkvibílinn, frægðarsól mín rís greinilega á frekar óheppilegum tíma. En hey, flensa eða engin flensa, maður hleypur nú til þegar maður verður var við svartan reyk frá vinnustað föður síns, bara svona til að gá hvort sé ekki í lagi með kallinn...