Danaveldi

Jaeja ta er 16.januar longu kominn og farinn og eg buin ad vikka ut sjondeildarhringinn minn i viku og gott betur til. So far er eg buin ad vera i Englandi og Danmorku, med alls thremur stoppum a London Standsted, og fara stoppin adeins fjolgandi. I gaer kom eg aftur til Cambridge eftir 5 daga veru i Danaveldi tar sem fraendur voru sottir heim. Aldi eg manninn hvad mest i Aarhus hja honum Joni Kolbeini, alltaf gaman ad sja strakinn og skemmtum vid okkur hid besta. Jon var minn helsti tulkur og malpipa, enda farinn ad tala donsku eins og innfaeddur. Vid attum svo vidkomu i Horsens, Torring og Velje, sem voktu mismikla lukku medal ferdalanga. Rett hja Torring heimsottum vid aettarodal Sigga fraenda og attum godar stundir med fjolskyldumedlimum tar. Einnig sotti eg heim Egil fraenda og fru sem bua thar rett hja i Bjorholmanum (Olholm heitir tad vist, ja i alvoru). Allt i allt god rejse, alltaf gott ad styrkja fjolskyldubondin og sja nyja stadi i leidinni. Alls tok eg 2 myndir i thessa 5 dga, hafdi vist ekki raenu a fleirum, en nadi thessari finu mynd af honum Joni litla vid snuddutre sem vid rombudum a tharna i Aarhus. Ja, i Danmorku vaxa sko snuddur a trjam...



Langt sidan eg hef komid til Danmorku (pit-stoppid sem var tekid a leidinni heim fra Taelandi telst nu varla med thott eg hafi keypt mer tvenn por af skom i thad skiptid er thad nokkud?) og kemur thad mer sifellt a ovart hvad eg er leleg i donsku. En batnandi monnum er best ad lifa, framfor i hvert skiptid held eg. Danmork faer annars toppeinkunn, thar keyra menn rettu megin a gotunni, segja hae thegar their meina hae og hae thegar their meina bae, og sjaldan hef eg sed jafn samviskusama ruduskafara svo snemma morguns, thar eru sko allar rudur skafnar fra horni i horn...